تغذیه کودکان اوتیسم یکی از موضوعات چالش برانگیزی است که والدین این کودکان را دچار چالش های زیادی کرده است و منجر به نگرانی در ارتباط با سلامتی آن ها می شود.

اختلال طیف اوتیسم یا ASD یک بیماری پیچیده رشدی و عصبی است که معمولاً در سه سال اول زندگی ظاهر می شود. بر عملکرد مغز، به ویژه در زمینه های تعامل اجتماعی و مهارت های ارتباطی تأثیر می گذارد. علائم کلاسیک شامل تاخیر در صحبت کردن، عدم علاقه به بازی با کودکان دیگر، عدم تمایل به در آغوش گرفتن یا در آغوش گرفتن و ارتباط چشمی ضعیف است. هیچ دلیل شناخته شده ای برای ASD وجود ندارد، اما اعتقاد بر این است که هم ژنتیک و هم محیط نقش دارند.

تغذیه نقش مهمی در داشتن یک سبک زندگی سالم دارد. بسیاری از کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم با چالش هایی روبرو هستند که می تواند رژیم غذایی مغذی را به ویژه دشوار کند. حساسیت های غذایی، مسائل گوارشی و رفتارهای محدود یا تکراری تنها چند نمونه هستند.

کودکانی که اوتیسم دارند اغلب کمتر از آنچه باید غذای سالم می خورند. بیش از نیمی از کودکان مبتلا به ASD (56%) برای جبران این ویتامین ها مجبور به استفاده از ویتامین ها در غالب دارو هستند.

مشکلات تغذیه کودکان اوتیسم

افراد مبتلا به ASD اغلب ممکن است رفتارها را تکرار کنند یا علایق محدود و محدودی داشته باشند. این نوع رفتارها می تواند بر عادات غذایی و انتخاب غذا تأثیر بگذارد که می تواند منجر به نگرانی های بهداشتی زیر شود.

انتخاب محدود غذا یا عدم علاقه شدید به غذا. فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است به طعم، بو، رنگ و بافت غذاها حساس باشد. آنها ممکن است برخی از غذاها و حتی گروه های غذایی کامل را محدود یا کاملاً پرهیز کنند. دوست نداشتن ممکن است شامل غذاهای با طعم قوی، میوه ها و سبزیجات یا بافت های خاصی مانند غذاهای لغزنده یا نرم باشد.

نخوردن غذای کافی کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در تمرکز روی یک کار برای مدت طولانی مشکل داشته باشند. ممکن است از ابتدا تا انتها نشستن و خوردن یک وعده غذایی برای کودک سخت باشد.

یبوست. این مشکل مربوط به تغذیه کودکان اوتیسم ممکن است به دلیل انتخاب های محدود غذایی کودک، سطوح کم فعالیت بدنی یا داروها ایجاد شود. معمولاً می‌توان با افزایش تدریجی منابع فیبر غذایی، مانند غلات سبوس‌دار، میوه‌ها و سبزیجات، همراه با مایعات فراوان و فعالیت بدنی منظم، آن را برطرف کرد.
تداخلات دارویی برخی از داروهای محرک مورد استفاده در اوتیسم می توانند اشتها را کاهش دهند. این می تواند مقدار غذایی که کودک می خورد را کاهش دهد، که ممکن است رشد را تحت تاثیر قرار دهد. سایر داروها ممکن است اشتها را افزایش دهند یا بر جذب برخی ویتامین ها و مواد معدنی تأثیر بگذارند. اگر کودک شما دارو مصرف می کند، از پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی سوال کنید.

استحکام و ضخامت استخوان (تراکم استخوان) در لگن و کمر پسران مبتلا به ASD کمتر از پسران بدون ASD است. پسران مبتلا به اوتیسم و ​​پسران بدون اوتیسم تقریباً هم اندازه و هم وزن هستند، اما پسران مبتلا به اوتیسم نسبت به پسران بدون اوتیسم کمتر ورزش می کنند. برای کمک به تقویت استخوان ها، همه کودکان مبتلا به ASD به ورزش بیشتری نیاز دارند و به پروتئین (گوشت)، کلسیم (محصولات شیر ​​و سبزیجات برگدار) و فسفر (گوشت، شیر، لوبیا و آجیل) بیشتری نیاز دارند.

یکی دیگر از مواد مغذی مهم برای کودکان آهن است زیرا آهن به بدن در استفاده از اکسیژن و رشد مناسب کمک می کند. احتمال کمبود آهن در کودکان مبتلا به ASD بیشتر از کودکان بدون ASD نیست، اما همچنان مهم است که به دنبال علائم کمبود آهن باشید. علائم شامل خستگی بیشتر از حد معمول، احساس سرگیجه و داشتن پوستی که رنگ پریده تر و خشک تر از حد معمول است.

کلمات مرتبط :

تغذیه کودکان اوتیسم – عوارض اوتیسم – کاردرمانی اوتیسم – گفتاردرمانی اوتیسم