لکنت در کودکان یک اختلال گفتاری است که بر روان گفتار تأثیر می گذارد. این بیماری در کودکان به خصوص در سنین ۲ تا ۶ سالگی بسیار شایع است و می تواند باعث نگرانی والدین شود.
لکنت می تواند به روش های مختلفی مانند تکرار صداها یا کلمات، طولانی شدن صداها، یا انسداد در گفتار که کودک قادر به تولید هیچ صدایی نیست، ظاهر شود.
در بیشتر موارد، لکنت در کودکان موقتی است و خود به خود برطرف می شود. با این حال، اگر لکنت بیش از ۶ ماه ادامه یابد یا با مشکلات گفتاری یا زبانی دیگر همراه باشد، توصیه می‌شود از یک آسیب‌شناس گفتار و زبان کمک بگیرید تا بتواند گفتار کودک را ارزیابی کند و در صورت لزوم درمان مناسب را ارائه دهد.
چند نکته برای والدین برای کمک به فرزندشان که لکنت دارد عبارتند از:
- آهسته و آرام با کودک صحبت کنید
- به کودک فرصت کافی برای صحبت کردن بدون وقفه بدهید
- اجتناب از تصحیح گفتار کودک یا تکمیل جملات او
- تشویق کودک به صحبت در محیطی آرام و راحت
- ستایش تلاش های کودک برای صحبت روان، به جای تمرکز بر لکنت زبان.
لازم به یادآوری است که لکنت ناشی از اضطراب یا عصبی بودن نیست و تقصیر کودک نیست. با حمایت و درمان مناسب، اکثر کودکانی که لکنت دارند می توانند بر مشکلات خود غلبه کنند و روان صحبت کنند.
علائم لکنت زبان در کودکان
لکنت زبان می تواند به طرق مختلف ظاهر شود و علائم لکنت در کودکان بسته به سن کودک، شدت لکنت و زمینه ای که کودک در آن صحبت می کند ممکن است متفاوت باشد.
برخی از علائم رایج لکنت در کودکان عبارتند از:
- تکرار صداها، هجاها یا کلمات
- طولانی شدن صداها
- بلوک در گفتار که در آن کودک قادر به تولید هیچ صدایی نیست
- تنش یا کشمکش در گفتار کودک، مانند گریمس های صورت یا حرکات بدن
- اجتناب از برخی کلمات یا موقعیت هایی که کودک ممکن است نسبت به گفتار خود احساس خودآگاهی بیشتری داشته باشد
- اضطراب یا ناامیدی از صحبت کردن.
توجه به این نکته مهم است که همه کودکان ممکن است در حین رشد مهارت های زبانی، برخی ناهماهنگی ها یا وقفه هایی را در گفتار خود تجربه کنند.
دلایل و عوامل خطر
دلایل دقیق لکنت در کودکان به طور کامل شناخته نشده است، اما تحقیقات نشان می دهد که احتمالاً یک تعامل پیچیده بین عوامل ژنتیکی، رشدی و محیطی است.
برخی از عواملی که ممکن است در ایجاد لکنت در کودکان نقش داشته باشد عبارتند از:
ژنتیک: شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد لکنت ممکن است در خانواده‌ها دیده شود و ژن‌های خاصی ممکن است با افزایش خطر لکنت مرتبط باشند.
عوامل رشد: لکنت اغلب در دوره‌ای ظاهر می‌شود که کودکان به سرعت در حال رشد مهارت‌های زبانی خود هستند و ممکن است به فرآیند رشد طبیعی یادگیری برای هماهنگ کردن حرکات پیچیده مرتبط با گفتار مرتبط باشد.
عوامل عصبی: برخی مطالعات نشان داده اند که لکنت ممکن است به تفاوت در نحوه پردازش گفتار و زبان توسط مغز مرتبط باشد.
عوامل محیطی: برخی عوامل محیطی مانند استرس، اضطراب یا یک رویداد آسیب زا ممکن است باعث ایجاد یا تشدید لکنت در برخی از کودکان شود.
توجه به این نکته ضروری است که لکنت ناشی از مشکلات عاطفی یا روانی نیست و نتیجه فرزندپروری ضعیف یا یک رویداد آسیب زا نیست. در حالی که دلایل دقیق لکنت به طور کامل شناخته نشده است، واضح است که این یک اختلال پیچیده است که به احتمال زیاد دارای عوامل متعددی است.
درمان لکنت زبان در کودکان
درمان لکنت در کودکان به شدت لکنت، سن کودک و سایر عوامل فردی بستگی دارد. در بیشتر موارد، مداخله و درمان زودهنگام می‌تواند در کمک به کودکان برای غلبه بر لکنت و صحبت روان‌تر بسیار مؤثر باشد.
برخی از درمان های رایج برای لکنت در کودکان عبارتند از:
گفتار درمانی: یک متخصص گفتاردرمانی (SLP) می تواند با کودک همکاری کند تا راهبردهایی برای بهبود تسلط و کاهش لکنت او ایجاد کند. این ممکن است شامل تکنیک هایی مانند گفتار آهسته و آسان، تمرینات تنفسی و تکنیک های آرام سازی باشد.
آموزش و مشاوره والدین: والدین می توانند با یادگیری در مورد این اختلال و نحوه حمایت و تشویق نقش مهمی در کمک به فرزندشان که لکنت دارد ایفا کنند. مشاوره همچنین ممکن است برای والدین و کودکان برای رسیدگی به هر گونه اضطراب یا مسائل عاطفی مرتبط با لکنت مفید باشد.
وسایل الکترونیکی: برخی از کودکان ممکن است از استفاده از وسایل الکترونیکی مانند دستگاه بازخورد شنیداری تاخیری سود ببرند که گفتار کودک را با کمی تاخیر پخش می کند تا به او کمک کند سرعت گفتار خود را کاهش دهد و لکنت زبان را کاهش دهد.
توجه به این نکته ضروری است که برای درمان لکنت هیچ رویکرد یکسانی وجود ندارد و موثرترین درمان به نیازها و شرایط فردی کودک بستگی دارد. با درمان و حمایت مناسب، اکثر کودکانی که لکنت دارند می توانند بر مشکلات خود غلبه کنند و روان صحبت کنند.
بیشتر بخوانید :