دیسپراکسی چیست؟
فرد مبتلا به دیسپراکسی در حرکت، هماهنگی، قضاوت، پردازش، حافظه و برخی مهارت های شناختی دیگر مشکل دارد. دیسپراکسی همچنین بر سیستم ایمنی و عصبی بدن تأثیر می گذارد.
دیسپراکسی یک اختلال عصبی است که بر توانایی فرد برای برنامه ریزی و پردازش وظایف حرکتی تأثیر می گذارد.
دیسپراکسی به عنوان مشکلات یادگیری حرکتی، اختلال عملکرد ادراکی- حرکتی و اختلال هماهنگی رشدی (DCD) نیز شناخته می شود. اصطلاحات “حداقل آسیب مغزی” و “سندرم کودک دست و پا چلفتی” دیگر استفاده نمی شوند.
افراد مبتلا به دیسپراکسی در برنامه ریزی و انجام وظایف حرکتی ظریف و درشت با مشکل مواجه هستند. این می تواند از حرکات حرکتی ساده، مانند دست زدن به خداحافظی، تا حرکات پیچیده تر مانند ترتیب دادن مراحل برای مسواک زدن متغیر باشد.
افراد مبتلا به دیسپراکسی اغلب مشکلات زبانی دارند و گاهی اوقات تا حدی مشکل در فکر و ادراک دارند. با این حال، دیسپراکسی بر هوش فرد تأثیر نمی گذارد، اگرچه می تواند باعث مشکلات یادگیری در کودکان شود.
دیسپراکسی رشدی نابالغی در سازمان حرکت است. مغز اطلاعات را به گونه ای پردازش نمی کند که امکان انتقال کامل پیام های عصبی را فراهم کند.
برای یک فرد مبتلا به دیسپراکسی برنامه ریزی برای انجام چه کاری و نحوه انجام آن مشکل است.
علائم دیسپراکسی چیست؟
علائم بسته به سن فرد متفاوت است.
- تعادل ضعیف
- وضعیت بد بدن
- خستگی
- دست و پا چلفتی
- تفاوت در گفتار
- مشکلات ادراک
- هماهنگی ضعیف دست و چشم
هنگام انجام ارزیابی، جزئیات مربوط به تاریخچه رشد، توانایی فکری و مهارت های حرکتی درشت و ظریف کودک مورد نیاز است:
مهارت‌های حرکتی درشت – چقدر کودک از عضلات بزرگی که حرکت بدن را هماهنگ می‌کنند، از جمله پریدن، پرتاب کردن، راه رفتن، دویدن و حفظ تعادل استفاده می‌کند.
مهارت‌های حرکتی ظریف: چقدر کودک می‌تواند از عضلات کوچک‌تر استفاده کند، از جمله بستن بند کفش، انجام دکمه‌ها، بریدن اشکال با یک قیچی و نوشتن.
ارزیاب باید بداند که چه زمانی و چگونه به نقاط عطف رشد، مانند راه رفتن، خزیدن، و صحبت کردن رسیده است. کودک از نظر تعادل، حساسیت لمسی و تغییرات در فعالیت های پیاده روی مورد ارزیابی قرار می گیرد.
دلایل دیسپراکسی چیست؟
دانشمندان نمی دانند چه چیزی باعث دیسپراکسی می شود. کارشناسان معتقدند سلول های عصبی فرد که عضلات را کنترل می کنند (نورون های حرکتی) به درستی رشد نمی کنند. اگر نورون های حرکتی نتوانند اتصالات مناسبی را ایجاد کنند، به هر دلیلی، پردازش داده ها به مغز بسیار زمان می برد.
مطالعات نشان می دهد که دیسپراکسی ممکن است ناشی از نابالغی رشد نورون در مغز باشد، نه هر آسیب مغزی خاص.
درمان دیسپراکسی
اگرچه دیسپراکسی قابل درمان نیست، اما با درمان، فرد می تواند بهبود یابد. با این حال، هر چه کودک زودتر تشخیص داده شود، پیش آگهی آن بهتر خواهد بود. متخصصان زیر معمولاً افراد مبتلا به دیسپراکسی را درمان می کنند:
کار درمانی
یک کاردرمانگر نحوه عملکرد کودک با عملکردهای روزمره را در خانه و مدرسه ارزیابی خواهد کرد. آنها سپس به کودک کمک می کنند تا مهارت های خاص فعالیت های روزانه را که برای آنها دشوار است، توسعه دهد.
گفتار و زبان درمانی
متخصص گفتاردرمانی ارزیابی گفتار کودک را انجام می دهد و سپس یک برنامه درمانی را برای کمک به برقراری ارتباط موثرتر اجرا می کند.
آموزش حرکتی ادراکی
این شامل بهبود مهارت های زبانی، بینایی، حرکتی و شنوایی کودک است. مجموعه‌ای از وظایف برای فرد تعیین می‌شود که به تدریج پیشرفته‌تر می‌شوند – هدف این است که کودک را به چالش بکشد تا پیشرفت کند، اما نه آنقدر که خسته‌کننده یا استرس‌زا شود.
بازی درمانی فعال
کارشناسان می گویند که بازی فعال – هر بازی که شامل فعالیت بدنی باشد – که می تواند در فضای باز یا داخل خانه باشد، به بهبود فعالیت حرکتی کمک می کند. بازی راهی است که کودکان در مورد محیط و خود و به ویژه برای کودکان ۳-۵ ساله یاد می گیرند. این بخش مهمی از یادگیری آنها است.
بازی فعال جایی است که یادگیری جسمی و عاطفی یک کودک بسیار خردسال، رشد زبان، آگاهی خاص، رشد حواس او، همه در کنار هم قرار می گیرند.
هرچه کودکان بیشتر در بازی های فعال شرکت کنند، در تعامل با کودکان دیگر بهتر می شوند.
کلمات مرتبط :
دیسپراکسی چیست؟ – درمان دیسپراکسی – علائم دیسپراکسی – کلینیک کاردرمانی – کلینیک گفتاردرمانی