تشخیص اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم درک بیمار از جهان را مختل می کند. این اختلال در هر بیمار تظاهرات فیزیکی منحصر به فردی دارد و بنابراین تشخیص آن دشوار می شود.
راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) برای تشخیص این اختلال استفاده می شود. این کتابچه راهنما که مرتباً به روز می شود، حاوی اطلاعاتی در مورد چندین بیماری با شناسایی علائم خاص این اختلال است.
با ترکیب چهار تشخیص مختلف در یک تشخیص و شناسایی سطوح مختلف اختلالات، تغییرات در اختلال طیف اوتیسم را می توان شناسایی کرد.
اوتیسم در سه سطح بررسی می شود. سه سطح ASD به این معنی است که اکنون تشخیص اینکه بیمار در کجای طیف قرار دارد و چه درمانی ایده آل است، آسان تر است. سطوح رفتار و شدت مانع در مهارت های اجتماعی را توصیف می کنند.
سطوح تشخیص اوتیسم
سطح ۱ – نیاز به پشتیبانی
بیماران ASD سطح ۱ که به عنوان کم شدت ترین طبقه بندی می شوند، ممکن است بتوانند بدون حمایت قابل توجه عمل کنند. آنها می توانند به صورت شفاهی ارتباط برقرار کنند و روابط خود را حفظ کنند، اما اغلب برای انجام یا شروع گفتگو با مشکل مواجه می شوند.
در بیماران سطح ۱ اوتیسم انحراف از یک روال ثابت ممکن است آنها را ناراحت کند. به همین دلیل است که آنها ترجیح می دهند به برنامه های سخت و روش های خاصی برای انجام کارها به روش خودشان پایبند باشند.
این افراد اغلب برای سازماندهی و برنامه ریزی زندگی خود به حمایت حداقلی نیاز دارند.
سطح ۲ – نیاز به پشتیبانی قابل توجه
افرادی که واجد شرایط سطح ۲ اوتیسم هستند، به حمایت قابل توجهی از اطرافیان خود نیاز دارند. با این حال، حتی این حمایت ممکن است برای کمک به آنها برای کنترل کامل زندگی خود کافی نباشد.
با توجه به اینکه انجام یک مکالمه منسجم برای بیماران سطح ۲ بسیار دشوار است، ارتباط برای آنها پیچیده است.
به طور معمول، چنین بیمار ممکن است جملات مختصر را بیان کند و در درک نشانه های غیرکلامی و حالات چهره مشکل داشته باشد.
در حالی که بیماران سطح ۱ ASD در تغییر روال ها احساس ناراحتی می کنند، بیماران سطح ۲ حتی با کوچک ترین تغییرات وحشت زده می شوند. این کار را برای آنها در طول روز که چندین تغییر ایجاد می شود بسیار دشوار می کند.
سطح ۳ – نیاز به پشتیبانی بسیار قابل توجه
سطح ۳ ASD شدیدترین است و افرادی که تشخیص اوتیسم در این سطح داده می شوند ، به حداکثر پشتیبانی نیاز دارند. آنها نه تنها به کلی از تعامل اجتناب می کنند، بلکه نشانه های کلامی و غیرکلامی را نیز درک نمی کنند.
آنها در ایجاد دوستی یا حفظ آنها با مشکل شدید روبرو هستند و در تغییرات روز با ناراحتی شدید روبرو می شوند. آنها همچنین در الگوهای رفتاری تکرار شونده افراط می کنند.
این امر زندگی مستقل را برای این افراد غیرممکن می کند و آنها همیشه به حمایت اختصاصی برای کمک به عملکرد در جامعه نیاز دارند. آنها ممکن است کاملاً منزوی شوند و به تنهایی از هرگونه تعامل اجتناب کنند.
درمان و توانبخشی اوتیسم
شروع زودهنگام درمان شاید تنها راه برای بهبود وضعیت و کمک به کودک اوتیسم در عین اجتناب از هر گونه پیشرفت در مراحل باشد.
با این حال، بدون درمان شناخته شده، یافتن درمان مناسب به یک راهکار دشوار برای مدیریت تبدیل می شود.
مدیریت افراد اوتیستیک ممکن است دشوار به نظر برسد، اما اولین قدم برای درمان، تشخیص صحیح ۳ سطح اوتیسم است، با توجه به پیچیدگی و منحصر به فرد بودن آن برای هر بیمار.
پس از تشخیص اوتیسم، می توانید برای کاهش علائم و رسیدن به بهترین شرایط در کودکان اوتیسم راهکارهای توانبخشی همچون کاردرمانی ، گفتاردرمانی ، روان درمانی و رفتار درمانی توصیخ می شوند.
مقالات مرتبط :