اختلال بیش فعالی کودکان (ADHD) یکی از شایع ترین اختلالات مغزی در بین کودکان است که می تواند تا نوجوانی و بزرگسالی ادامه یابد. ADHD با بی توجهی و یا تکانشگری مشخص می شود (گاهی اوقات با بیش فعالی)، که به طور قابل توجهی تاثیر می گذارد در بسیاری از جنبه های رفتار و عملکرد چه در مدرسه و چه در خانه.
اختلال بیش فعالی معمولاً در اوایل زندگی ظاهر می شود (بین ۳ تا ۶ سالگی). در حالی که بسیاری از کودکان ممکن است حواسشان پرت شود، به صورت تکانشی عمل کنند، برای تمرکز تلاش کنند و هر از گاهی انرژی بالایی داشته باشند، آنهایی که ADHD دارند روزانه به چالش کشیده می شوند تا روی درخواست ها و کارهای روزمره تمرکز کنند.
علائم اختلال بیش فعالی کودکان چیست؟
برخی از نمونه‌هایی از علائمی که معمولاً در کودکان مبتلا به ADHD مشاهده می‌شوند عبارتند از:
بی توجهی:
- برای پیروی از دستورالعمل ها تلاش نمی کند
- به نظر نمی رسد گوش کند
- در حفظ توجه مشکل دارد
- به جزئیات توجه نمی کند و اشتباه می کند
- با سازماندهی مشکل دارد
تکانشگری:
- خیلی بی حوصله است
- نظرات و اعمال نامناسب را بدون در نظر گرفتن عواقب آشکار می کند
- در انتظار برای چیزها یا نوبت گرفتن مشکل دارد
- مکالمات یا فعالیت های دیگران را قطع می کند
بیش فعالی:
- بی قراری می کند و روی صندلی خود توانایی نشستن بطور آرام ندارد.
- برای نشستن مشکل دارد
- بیش از حد می دود و بالا می رود
- بیش از حد صحبت می کند
دلایل و عوامل خطر
علل ADHD هنوز در دست مطالعه است، اما دانشمندان معتقدند که ژن ها نقش زیادی دارند. سایر عواملی که در حال حاضر مورد مطالعه قرار می گیرند عبارتند از عوامل محیطی، قرار گرفتن در معرض و رشد جنین، رشد مغز، تغذیه و محیط اجتماعی که ممکن است در عوامل خطر بیشتر نقش داشته باشند. مطالعات تصویربرداری از مغز ، بلوغ تاخیری مغز و الگوهای رشد غیرطبیعی را در ساختار مغز کودکان مبتلا به ADHD نشان داده است. مناطقی از مغز که در تفکر، توجه، برنامه ریزی و ارتباطات در مغز درگیر هستند، در مقایسه با همسالان مبتلا به ADHD غیرطبیعی تشخیص داده شده است.
در حال حاضر، مرکز کنترل بیماری، درصد کودکان ۳ تا ۱۷ ساله را که تا به حال مبتلا به بیش فعالی تشخیص داده شده است، ۹٫۵ درصد گزارش می دهد، اگرچه دختران کمتر از پسران به بیش فعالی مبتلا می شوند. تقریباً ۸۰ درصد از کودکان با ADHD علائمی دارند که تا نوجوانی و بزرگسالی ادامه می‌یابند و درمان را به یک هدف بلندمدت تبدیل می‌کنند.
درمان اختلال بیش فعالی
در حالی که در حال حاضر هیچ درمانی وجود ندارد، بهترین نتایج اغلب از طریق یک برنامه درمانی جامع که شامل آموزش والدین، راهبردهای مداخله رفتاری، یک طرح یا برنامه آموزشی، آموزش در مورد تشخیص، و در صورت لزوم دارو است، به دست می‌آید.
گاهی اوقات والدین و فرزندان نیز با مشکلات رفتاری مرتبط با ADHD مواجه هستند. افزایش سطوح استرس، افسردگی و اختلافات زناشویی می تواند در خانواده ها رخ دهد. جستجوی درمان برای کودکان مبتلا به ADHD و اعضای خانواده آنها می تواند به درک، مقابله و آموزش بهتر در خانواده ها منجر شود.
کاردرمانی و رفتاردرمانی از جمله راهکارهای موثر در بهبود شرایط کودکان و بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی است.
کلمات مرتبط :