تکنیک های بازی درمانی
کمی شکاف ارتباطی بین کودکان و بزرگسالان وجود دارد. بسته به سن و مرحله رشد، کودکان به سادگی مهارت های زبانی بزرگسالان را ندارند. آنها ممکن است چیزی را احساس کنند، اما در بسیاری از موارد، یا نمی توانند آن را به یک بزرگسال بیان کنند یا بزرگسال قابل اعتمادی ندارند که آن را به او بیان کنند.
از سوی دیگر، بزرگسالان می توانند نشانه های کلامی و غیرکلامی کودک را اشتباه تعبیر کنند یا به طور کامل از دست بدهند.
کودکان از طریق بازی یاد می گیرند جهان و جایگاه خود را در آن درک کنند. اینجا جایی است که آنها آزادند تا احساسات درونی و عمیق ترین احساسات خود را به نمایش بگذارند. اسباب‌بازی‌ها می‌توانند به عنوان نماد عمل کنند و معنای بیشتری پیدا کنند – اگر بدانید به دنبال چه چیزی باشید.
از آنجایی که کودک نمی تواند به اندازه کافی خود را در دنیای بزرگسالان بیان کند، درمانگر به کودک در دنیای خود و در سطح خود می پیوندد.
در حین بازی، کودک ممکن است کمتر تحت مراقبت قرار گیرد و تمایل بیشتری برای به اشتراک گذاشتن احساسات خود داشته باشد. اما تحت فشار نیستند آنها اجازه دارند در زمان خود و با روش ارتباطی خود این کار را انجام دهند.
بازی درمانی بسته به درمانگر و نیازهای خاص کودک متفاوت خواهد بود. برای شروع، درمانگر ممکن است بخواهد کودک را در حال بازی مشاهده کند. آنها همچنین ممکن است بخواهند با کودک، والدین یا معلمان مصاحبه جداگانه انجام دهند.
پس از یک ارزیابی کامل، درمانگر برخی از اهداف درمانی را تعیین می‌کند، درباره محدودیت‌هایی که ممکن است لازم باشد تصمیم می‌گیرد و برنامه‌ای برای چگونگی ادامه آن تدوین می‌کند.
بازی درمانگران به نحوه برخورد کودک با جدا شدن از والدین، نحوه بازی تنها و نحوه واکنش آنها هنگام بازگشت والدین توجه می کنند.
در مورد نحوه تعامل کودک با انواع مختلف اسباب بازی ها و چگونگی تغییر رفتار آنها از جلسه ای به جلسه دیگر می توان چیزهای زیادی را آشکار کرد. آنها ممکن است از بازی برای نشان دادن ترس ها و اضطراب ها، به عنوان یک مکانیسم تسکین دهنده، یا برای درمان و حل مشکل استفاده کنند.
بازی درمانگران از این مشاهدات به عنوان راهنمایی برای مراحل بعدی استفاده می کنند. هر کودک متفاوت است، بنابراین درمان متناسب با نیازهای فردی آنها انجام می شود. با پیشرفت درمان، می توان رفتارها و اهداف را دوباره ارزیابی کرد.
در برخی موارد، درمانگر ممکن است والدین، خواهر و برادر یا سایر اعضای خانواده را وارد بازی درمانی کند. این به عنوان فرزند درمانی شناخته می شود. این می تواند به آموزش حل تعارض، ترویج بهبودی و بهبود پویایی خانواده کمک کند.
تکنیک های بازی درمانی
جلسات معمولا ۳۰ دقیقه تا یک ساعت طول می کشد و یک بار در هفته یا بیشتر برگزار می شود. تعداد جلسات مورد نیاز بستگی به کودک و میزان پاسخ او به این نوع درمان دارد. درمان می تواند به صورت فردی یا گروهی انجام شود.
بازی درمانی می تواند دستوری یا غیر مستقیم باشد. در رویکرد دستورالعمل، درمانگر با مشخص کردن اسباب‌بازی‌ها یا بازی‌هایی که در جلسه استفاده می‌شود، رهبری را بر عهده خواهد گرفت. درمانگر بازی را با هدفی خاص هدایت می کند.
رویکرد غیر مستقیم ساختار کمتری دارد. کودک می تواند اسباب بازی ها و بازی ها را به دلخواه انتخاب کند. آنها آزادند که به روش خودشان با دستورالعمل ها یا وقفه های کمی بازی کنند. درمانگر از نزدیک مشاهده خواهد کرد و در صورت لزوم مشارکت خواهد کرد.
جلسات باید در محیطی برگزار شود که کودک در آن احساس امنیت کند و محدودیت‌های کمی وجود داشته باشد. درمانگر ممکن است از تکنیک هایی استفاده کند که شامل موارد زیر است:
- تجسم خلاق
- داستان سرایی
- نقش آفرینی
- گوشی های اسباب بازی
- عروسک ها، حیوانات عروسکی و ماسک ها
- عروسک، فیگورهای اکشن
- هنر و صنایع دستی
- آب و شن بازی
- بلوک ها و اسباب بازی های ساختمانی
- رقص و حرکت خلاق
- بازی موزیکال
کلمات مرتبط :
تکنیک های بازی درمانی – فواید بازی درمانی – بازی درمانی چیست – کاردرمانی در نبرد – کاردرمانی در پیروزی – کاردرمانی در محلاتی – گفتاردرمانی در شرق تهران – گفتاردرمانی
