آفازی پس از سکته مغزی
آفازی یک اختلال زبانی است که می تواند بعد از سکته ایجاد شود. این بیماری در اثر آسیب به بخش هایی از مغز که زبان را کنترل می‌کنند، مانند نیمکره چپ ایجاد می‌شود. شدت و نوع آفازی به محل و میزان آسیب مغزی بستگی دارد.
آفازی پس از سکته مغزی معمولاً در اثر آسیب به مراکز زبانی مغز که عمدتاً در نیمکره چپ قرار دارند، ایجاد می شود. سکته مغزی زمانی رخ می دهد که خونرسانی به مغز قطع می‌شود که می‌تواند باعث مرگ سلول های مغز به دلیل کمبود اکسیژن و مواد مغذی شود. بسته به محل و میزان آسیب، سکته مغزی ممکن است یک یا چند مرکز زبانی در مغز را تحت تاثیر قرار دهد و منجر به آفازی شود.
انواع مختلفی از آفازی وجود دارد، از جمله:
آفازی بیانی: که به آفازی بروکا نیز معروف است، با مشکل در بیان زبان، مانند صحبت کردن یا نوشتن، مشخص می شود. افراد مبتلا به آفازی بیانی ممکن است در تشکیل جملات کامل یا یافتن کلمات مناسب برای استفاده مشکل داشته باشند.
آفازی دریافتی: که به آفازی ورنیکه نیز معروف است، با مشکل در درک زبان مشخص می شود. افراد مبتلا به آفازی دریافتی ممکن است در درک زبان گفتاری یا نوشتاری مشکل داشته باشند و گفتار خودشان ممکن است روان اما بی معنی باشد.
آفازی کلی: شدیدترین نوع آفازی است و هم بر توانایی های بیانی و هم بر توانایی های زبانی تأثیر می گذارد. افراد مبتلا به آفازی کلی ممکن است توانایی کمی در صحبت کردن یا درک زبان داشته باشند.
درمان آفازی ممکن است شامل گفتار درمانی، شناخت درمانی و یا دارو باشد. هدف درمان کمک به افراد برای بازیابی توانایی های زبانی تا حد امکان و ایجاد استراتژی های جبرانی برای برقراری ارتباط است. مهم است که درمان در اسرع وقت پس از سکته مغزی شروع شود تا شانس بهبودی به حداکثر برسد.
علائم آفازی پس از سکته مغزی
- مشکل در صحبت کردن یا یافتن کلمات مناسب برای استفاده
- مشکل در درک زبان گفتاری یا نوشتاری
- مشکل در خواندن یا نوشتن
- استفاده از کلمات یا عبارات نادرست در مکالمه
- صحبت کردن با جملات کوتاه و ناقص
- صحبت کردن آهسته و با دشواری
- تلاش برای پیگیری مکالمات
- مشکل در تکرار کلمات یا نامگذاری اشیا
- استفاده از ارتباطات غیرکلامی برای جبران مشکلات زبانی، مانند اشاره کردن یا اشاره کردن
درمان آفازی پس از سکته مغزی
گفتار درمانی: این رایج ترین شکل درمان آفازی پس از سکته است. یک متخصص گفتاردرمانی (SLP) با فرد کار می کند تا استراتژی هایی را برای بهبود مهارت های ارتباطی، مانند تمرین تمرین های گفتاری و شنیداری، استفاده از تصاویر یا ژست ها برای کمک به برقراری ارتباط، و کار بر روی درک و بیان زبان، ایجاد کند.
درمان شناختی: این ممکن است شامل کار با یک روانشناس عصبی برای بهبود توانایی های شناختی مانند حافظه، توجه و مهارت های حل مسئله باشد. بهبود توانایی های شناختی نیز می تواند به مهارت های زبانی کمک کند.
داروها: داروهای خاصی ممکن است برای درمان بیماری‌های زمینه‌ای که به آفازی کمک می‌کنند استفاده شود، مانند رقیق‌کننده‌های خون برای جلوگیری از سکته های بعدی یا داروهایی برای مدیریت علائم بیماری‌های دژنراتیو مغز.
فناوری کمکی: بسته به شدت آفازی، ممکن است از فناوری کمکی مانند دستگاه های تولید کننده گفتار، تابلوهای ارتباطی یا نرم افزارهای تبدیل متن به گفتار برای تکمیل ارتباط استفاده شود.
شروع درمان در اسرع وقت پس از سکته مغزی برای به حداکثر رساندن شانس بهبودی بسیار مهم است. با درمان و حمایت مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به آفازی می توانند مهارت های زبانی خود را بهبود بخشند و توانایی خود را بازیابند.
بهترین گفتاردرمانی در شرق تهران
متخصصان ما در مرکز توانبخشی و گفتاردرمانی لبخند در پیروزی خدمات تخصصی گفتاردرمانی را برای مبتلایان به آفازی ارائه می دهند. اهداف گفتار درمانی برای آفازی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
بهبود ارتباطات: متخصص گفتاردرمانی با فرد کار خواهد کرد تا استراتژی هایی را برای بهبود مهارت های ارتباطی، مانند تمرین تمرین های گفتاری و شنیداری، استفاده از تصاویر یا حرکات برای کمک به ارتباط، و کار بر روی درک و بیان زبان، ایجاد کند.
تقویت تعامل اجتماعی: گفتاردرمانگر ممکن است با فرد کار کند تا توانایی آنها برای مشارکت در موقعیت های اجتماعی مانند گفتگو با دوستان یا اعضای خانواده را بهبود بخشد.
افزایش استقلال: متخصص گفتاردرمانی ممکن است با فرد کار کند تا توانایی او را در انجام مستقل وظایف روزانه مانند خرید، پخت و پز یا مدیریت داروها بهبود بخشد.
کاهش ناامیدی: SLP ممکن است به فرد و مراقبانش تکنیک هایی را برای کاهش ناامیدی و اضطراب مربوط به مشکلات ارتباطی آموزش دهد.
تمرینات گفتاردرمانی آفازی
گفتار درمانی برای آفازی ممکن است شامل تکنیک های مختلفی باشد، مانند:
تمرین های تکرار: تکرار کلمات یا عبارات می تواند به بهبود پردازش زبان و روانی کمک کند.
تمرین‌های زبانی: تمرین نامگذاری اشیا، دنبال کردن دستورالعمل‌ها یا استفاده از ساختارهای زبانی خاص می‌تواند به بهبود درک و بیان زبان کمک کند.
تمرین های خواندن و نوشتن: کار بر روی مهارت های خواندن و نوشتن می تواند به بهبود پردازش و بیان زبان کمک کند.
تمرین مکالمه: مشارکت در گفتگو با گفتاردرمانگر یا افراد دیگر می تواند به بهبود مهارت های تعامل اجتماعی و توانایی های ارتباطی کمک کند.
تعداد و مدت جلسات گفتار درمانی بسته به نیاز و پیشرفت فرد متفاوت خواهد بود. ادامه درمان تا زمانی که لازم است برای دستیابی به اهداف مورد نظر و به حداکثر رساندن بهبودی مهم است.
